Εκθεση Ζωγραφικής Gallery 59Rivoli Παρίσι 75001

• Μπάμπης Πυλαρινός ΠΑΡΙΣΙ 2012 Διάρκεια 7-18 Μαρτίου 2012

  Εγκαίνια έκθεσης  - Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012, 18:00

  Συναυλία με το ντουέτο Εμμέλια - Σάββατο 10 Μαρτίου 2012,18:00
  

  Με αφορμή την έκθεσή του στη γκαλερί 59 Rivoli, ο Μπάμπης Πυλαρινός σάς προσκαλεί να ανακαλύψετε τη μουσική κληρονομιά της Ελλάδας με τη βοήθεια του ντουέτου «Emelia», κιθάρα και μαντολίνο, που αποτελείται από την Ντορίν Λασκαρίδου και τη Μαρία Παπάδη. Θα παρουσιαστούν παραδοσιακά μουσικά κομμάτια διασκευασμένα με μια σύγχρονη προσέγγιση (Κ. Τζωρτζινάκης και Δ. Φάμπας), έργα του συνθέτη Α. Κουνάδη, ένα μείγμα βυζαντινών, δυτικών και ανατολικών επιρροών, τυπικά της περιόδου του μεσοπολέμου, καθώς και έργα μεγάλων συνθετών του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, από τον Χατζηδάκι ή τον Θεοδωράκη μέχρι τον Σπανό ή τον Μαυρουδή. Ένα ποιητικό και μουσικό ταξίδι που δεν πρέπει να χάσετε!

  Μοντέρνες Ιστορίες « Contes de saison » - Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012,18:00

  «βαδίζει στα χνάρια της Ελλάδας του χτες και του σήμερα, της Ελλάδας που ζήσαμε, αισθανθήκαμε, σκεφτήκαμε, της Ελλάδας που μας διηγήθηκαν, που ονειρευτήκαμε, που μεταφράσαμε» με Kristell van Hove και Anne-Sophie Schumacher

  

  Παράδεισος Τώρα! Μοντέρνες ιστορίες Μπάμπης Πυλαρινός Ενεργό Μέλος : New Artists travelling through Europe (NAUTE)

  «Παράδεισος Τώρα!»: Ο τίτλος της έκθεσης, αν και επιλέχθηκε μήνες πριν, λαμβάνει σήμερα μοναδικές διαστάσεις, καθώς κανείς δεν μπορεί πλέον να αγνοήσει το μέγεθος της οικονομικής και της πολιτικής καταστροφής στην Ελλάδα, που σηματοδότησε την αρχή μιας σοβαρότατης κρίσης σε ολόκληρη την Ευρώπη. Επομένως επικαλούμαστε τον παράδεισο εδώ και τώρα; Αυτός ο τίτλος, που ακούγεται σαν προσταγή, μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε μια πολιτική απαίτηση, μια αξίωση, μια επείγουσα ανάγκη να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ή ακόμα και στην επιθυμία να συνεχίσουμε να πιστεύουμε…
  Γιατί όπως φαίνεται, έχουμε ελάχιστες μαρτυρίες για τον τρόπο ζωής των Ελλήνων, την καθημερινότητά τους, την άγνωστη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα τους. Ο Μπάμπης Πυλαρινός δεν είναι από τους καλλιτέχνες που ζουν απομονωμένοι σε ένα προνομιακό περιβάλλον. Ζει στην Αθήνα, στην καρδιά αυτού του κόσμου που μαστίζεται από την κρίση, και η καλλιτεχνική του ευαισθησία τον καθιστά χωρίς αμφιβολία έναν άνθρωπο των καιρών του. Πώς αντιδρά ένας Έλληνας καλλιτέχνης σε αυτήν τη στιγμή, σε αυτήν την πλέον αναγκαία αναζήτηση για έναν κόσμο άλλο, διαφορετικό; Το έργο του, μέσα στην απλότητα και την ευαισθησία του, μπορεί να ξετυλιχθεί, λοιπόν, όχι τόσο ως μια μορφή αθωότητας αλλά μάλλον ως δόση ειρωνείας.
  Κι αυτό επειδή η γλώσσα της ζωγραφικής του Μπάμπη Πυλαρινού, τόσο προσωπική, ταλαντεύεται ανάμεσα στην τέχνη Ναΐφ και τις βυζαντινές εικόνες. Ένας καλλιτέχνης που αφιερώνει αρκετό από το χρόνο του για να κοσμεί τους τοίχους Ορθόδοξων εκκλησιών με τις αγιογραφίες του, αναμφίβολα εμπνέεται έντονα, τόσο στον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζεται τα θέματά του όσο και στην τεχνική του, από την παραδοσιακή βυζαντινή τέχνη. Αγιογράφος και συνάμα σύγχρονος καλλιτέχνης – παράδοξο; Όχι για τον Μπάμπη Πυλαρινό, που διαβεβαιώνει, και δικαίως, ότι τίποτα δεν μπορεί ποτέ να είναι εντελώς καινούργιο. Η ζωγραφική που εμπνέεται από τη βυζαντινή τέχνη είναι για εκείνον μια γλώσσα με την οποία μπορεί να εκφράσει τις καθημερινές του ανησυχίες, εξ’ ου και αυτή η «ασυμφωνία» ανάμεσα σε αυτήν την κάποτε κλασική στην καλλιτεχνική της σύνθεση ζωγραφική και που εδώ θα χαρακτηρίζαμε «ναΐφ» και στα θέματα των έργων του, στο ίδιο το περιεχόμενο της ζωγραφικής του.
  Η αφηγηματική ζωγραφική του Μπάμπη Πυλαρινού στρέφεται αποφασιστικά στον κόσμο των παιδιών, στη δική του παιδική ηλικία στο Ιόνιο, ή σε εκείνη που συνεχίζει να ζει σήμερα μέσα από τα δικά του παιδιά. Στα επαναλαμβανόμενα θέματα της αγάπης, του θανάτου, της φιλίας, της επικοινωνίας και της θείας κοινωνίας, της κοινότητας, το έργο του είναι μια “γιορτή της ζωής” και η χαρούμενη «αφέλειά» του, το ενδιαφέρον του για την παιδική ηλικία δεν μοιάζει τόσο με καταφύγιο αλλά με όπλο, μια μάχη, ενάντια σε έναν τύπο βίας της σημερινής κοινωνίας και στην απατηλή εικόνα ενός «χαμένου παραδείσου».

  Marie Deparis-Yafil Τεχνοκριτικός Παρίσι, Ιανουάριος 2012